Słowacki przeprowadza tutaj również rozprawę z Mickiewiczem. Podkreśla, że rozbieżności między nimi dwojga są natury ideologicznej, a nie osobistej. Poeta zarzuca Mickiewiczowi słowianofilstwo, usypianie narodu, nawoływanie do pokory i poddania się losowi. Jego poglądy Słowacki potrafił zdobyć się na obiektywny sąd o jego poezji:

“Bądź zdrów! - A tak sie żegnają nie wrogi,
Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych – Bogi”.

Tak więc i tutaj jest ukazana odwaga poety i jego nieprzeciętność. Wypowiadając się w ten sposób na temat poezji Mickiewicz. zachował sie grzecznie i honorowo czyli tak jak na prawdziwego poetę przystało i za to mu wielkie oklaski.

W innych utworach, jak np.: “Testament mój”, “Grób Agamemnona” czy “Smutno mi Boże” Słowacki wyraża swój żal i smutek z powodu nie zrozumienia jego poezji przez czytelników, własnej nicości w zestawieniu z odwiecznym pięknem przyrody oraz braku szczęścia i miłości w życiu. Tak więc, Słowacki był poetą, a jednocześnie bohaterem romantycznym, który błąkał się sam po świecie, nie mając pokrewnej duszy, która by go zrozumiała, a tym bardziej, że był w trakcie załamania, gdyż nikt nie dostrzegał i nie rozumiał piękna jego poezji i nie dopatrywał się w niej jakichś głębszych wartości poznawczych i twórczych.

Wydaje mi się, że ukazałem Słowackiego w bardzo dobrym i przejrzystym świetle, zarówno jako poetę, a także jako człowieka godnego podziwu i naśladowania. Myślę, że wszystkie wartości poznawcze, jakie reprezentował sobą i swoimi utworami wybitny poeta Juliusz Słowacki, stawiają go na piedestale wśród innych mądrych pisarzy i pozwalają bezsprzecznie stwierdzić, iż był on wielkim poetą.